Ping Pichao

Vandaag begon de busreis naar de volgende concertzaal weer met de gebruikelijke cursus Chinees door Lee. Lee zegt voor, wij zeggen na. We tellen al van 1 koud bier tot 5 koud bier en we kunnen natuurlijk allemaal netjes goedendag en dank u zeggen.

Naarmate we verder van Shanghai komen, worden we steeds meer een toeristenattractie. We voelen ons overdag als aapjes in een Bimbobox. 's avonds gooien ze er een kwartje in en dan gaan de aapjes muziek maken.

Bij de nieuwe concertzaal aangekomen bleek dat de Grote Leider Shi Bin de hele reis achter ons is aangereden. En natuurlijk wilde hij een nieuwe poging wagen om "Ode To The Red Flag" te dirigeren. En wie betaalt die bepaalt. Björn heeft hem vooraf tactisch verteld dat een iets sneller tempo "nog mooier" zou zijn. En om zeker te weten dat het bij de repetitie goed zou gaan ging hij ernaast staan om het tempo te versnellen. Nu hadden we opeens twee kapiteins op ons schip. Probleem. Het liep hopeloos in het honderd. Dan toch maar los laten dacht Björn, maar Paul Jean en Achim hadden een beter plan. Met zijn tweeën jaagden ze de trompet-en trombone secties naar het juiste tempo waarna de rest van het orkest geen keus meer had. En de hobby dirigent al helemaal niet meer. Probleem opgelost.

Later tijdens die repetitie probeerde Björn net wat bij te schaven aan "Grandfather's Clock" toen de TV ploeg in de zaal wat onrustig was. Björn zei, licht geirriteerd, "Sjtil of ich dreij uch de nek om". En daarna tegen het orkest "kent geer de agressie ein bietje d'r oet haole?"

Deze zaal had een veel prettiger akoestiek dan die van gisteren. Björn vroeg aan het grote koper "kent geer de hout secties noe baeter heure?" "Jao, baeter, neit sjooner" zei Achim :-)

's Avonds hadden we een nog enthousiaster publiek dan gisteren. Björn telde op Elvis af in het Chinees waarna de zaal los ging. En groot applaus als het hele orkest opstaat en luid Ni Hao en Wo Ai Ni (wij houden van jullie) roept.

Tijdens zo'n concert denk je vaak dat je droomt. Hoe is het mogelijk dat we hier met ruim 80 muzikanten in een onbekende stad zitten aan de andere kant van de wereld. In een zaal met Chinezen die nog nooit zoveel westerlingen bij elkaar hebben gezien en vooraf geen flauw idee hadden waar ze naar kwamen kijken. En die zaal krijgen we helemaal los. Wat een geweldige club is dit toch, die Paek, teamwork van de bovenste plank.

Ook voor onze 20 meereizende jeugdleden is dit een ervaring om nooit te vergeten. Ze delen na het concert handtekeningen uit, worden door hun nieuwe fans geknuffeld en hebben geen tijd om hun instrument op te ruimen omdat ze met iedereen op de foto moeten. (over jeugdleden gesproken: groeten uit China aan Beppy, de klarinetjuf van Kim, Amy en Milou. Beloofd is beloofd).

Onderweg terug naar het hotel stoppen we bij een tankstation "in the middle of nowhere" en laat het nu net middernacht zijn: verjaardag van onze beschermheer Leon Vleugels. Buiten de bus zingen we samen heel hard Lang Zal Hij Leven, tot grote verbazing van enkele vrachtwagen chauffeurs die net aan de nachtrust waren begonnen. In de bar van het hotel koopt Leon de volledige voorraad Ping Pichao op (koud bier). Uitslapen doen we morgen wel in de bus...