Vandaag eindelijk waar we voor gekomen zijn. Hier hebben we twee jaar naar toe gewerkt. We gaan spelen voor Chinees publiek! De bus vertrekt vroeg van Shanghai naar Ma'anshan. We rijden 5 uur lang door een landschap van Bijlmer-achtige buurten, afgewisseld met fabrieken, een enkel akkertje en Bijlmer-achtige buurten-in-aanbouw. Dit is het echte China. Hier zie je waarom de 21e eeuw de eeuw van China is.
Bij de pitstop halverwege staan vele bussen met Chinezen die ook een luchtje scheppen. Aanvankelijk een beetje schuchter staan beide groepen ver uit elkaar, tot de eerste Chinees giechelend en stiekem een foto probeert te maken van zo'n vreemde grote Europeaan. En dan is al snel het hek van de Chinese Muur. Binnen de kortste tijd halen beide groepen al hun camera's en telefoons uit om foto's van elkaar te maken, gaan Paekers door de knieën om op dezelfde close-up te passen en worden Chinezen hoog opgetild. De Chinezen zijn vooral geïnteresseerd in blond en lange haren, of groot en gespierd. Het afscheid, een kwartier later, is zeer uitbundig.
In Ma'anshan worden we ontvangen door lokale hoogwaardigheidsbekleders, pers en TV. Dan een prachtige lunch waar de gastheer trots de beste specialiteiten van de regio presenteert. We zijn aangekomen in een 5 sterren hotel waar alleen overheidsfunctionarissen komen en dan alleen die met hoge functies en goede contacten. Als de deuren van onze 45 kamers opengaan kijken we onze ogen uit. Ongekende luxe die we eerlijk gezegd in dit land niet hadden verwacht.
Buiten de concertzaal zien we onszelf terug op een gigantisch billboard waarop het concert van vanavond wordt aangekondigd. Eenmaal binnen bouwen we snel op voor de repetitie om de acoestiek te testen en de laatste puntjes op de i te zetten. Dat werden er een paar meer dan gepland, want onze lokale gastheer Mr. Shi Bin heeft plannen waar we niks vanaf wisten. Hij is niet alleen één van de grootste werkgevers van deze regio, met 10.000 medewerkers, maar ook voorzitter van de muziekbond van de provincie en vice-voorzitter van de muziekbond van China. En bovendien is hij in zijn vrije tijd dirigent. Dus.....Dirigent Shi heeft bepaald dat het concert van vanavond niet door Dirigent Bus wordt geopend, maar door hem.... En wat Dirigent Shi zegt...
Dus repeteren we eerst een keer het volklied "Ode to the Red Flag" met Björn, om het tempo even goed vast te leggen en vervolgens met de Grote Leider zelf. Die houdt er toch een heel eigen stijl op na, zowel qua tempo als qua dirigeerstijl. En "Ode To The Red Flag" is nu net een nummer waar het orkest de dirigent keihard nodig heeft. Het is bloedstollend, we tellen ons een ongeluk en doen er twee keer zo lang over tot de laatste noot. Björn loopt zenuwachtig op en neer in de coulissen. Waar gaat dit eindigen ? Gaan we na zo veel repetities van het Chinese volkslied nu echt al bij de opening de mist in vanavond vanwege een "offer you cannot refuse"? Langs de zijlijn probeert Björn zowel dirigent als orkest een beetje op te zwepen tot het originele tempo, maar tevergeefs. Ook de pogingen van reisleider David Shen om de Grote Leider vroegtijdig te laten afslaan zodat we opnieuw kunnen starten zijn aan dovemansoren gericht. Meneer Shi gaat helemaal op in de muziek. Zijn kuif wuift enthousiast op zijn hoofd op en neer met zijn grootse gebaren. Pffffff. Hoe moet dit in godsnaam goed komen vanavond ?
Na de repetitie hebben we twee uurtjes om ons om te kleden en een snack te eten (boterham met banaan). Dan begint de zaal vol te stromen met een man of 700 en om klokslag 19.40 telt David Shen de seconden af tot we het podium op mogen. Na een spetterende introductie door een professionele presentatrice met lichtshow en groot LED scherm, komt er een mannetje in spijkerbroek het podium op met een blaadje waarvan hij een heel verhaal opleest waar geen hond naar leek te luisteren. We hebben nog steeds geen idee waar dit over ging. Het waren ofwel de gedragsregels voor theaterbezoek, of de laatste mededelingen van de Communistische Partij, of de lotto-uitslagen van gisteravond. Geen flauw idee.
Onze reisleider David Shen komt op in keurig strak zwart kostuum en kondigt aan wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we gaan spelen. Dan verschijnt de Grote Leider weer op het podium en opent onder applaus (van vooral zijn eigen medewerkers) het concert, met wederom een zeer langzame versie van het Chinees Volkslied. Maar de laatste instructies van Björn over het spelen onder een dirigent "met een andere stijl" hebben geholpen. We halen het samen tot het einde en krijgen een lauw applaus. David Shen kondigt Björn aan en we gaan van start met Leichte Kavallerie en de solo van Krijn in Grandfather's Clock. Het applaus wordt steeds luider en enthousiaster naarmate de avond vordert en al snel blijkt uit alles dat het publiek het geweldig vindt. Ze hebben alleen de kracht en techniek nog niet om zo hard te klappen als het publiek thuis.
Bij de Radetsky Mars staat het publiek uitbundig te klappen, op instructie van Björn. "Sjjjj, hier niet te hard!" En dan weer "Ja laat maar gaan"! De gemiddelde concertbezoeker van Ma'anshan waant zich vanavond in Wenen en wil geloven dat Johan Strauss pas 33 is en zwarte haren heeft. Na afloop stromen ze, van kleine kinderen tot politie-agenten, het podium op om zichzelf te vereeuwigen met de Paekers oet Zitterd en natuurlijk met onze eigen Grote Leider...
Ge. Wel. Dig !!
BeantwoordenVerwijderen