Kleine Chineesje

Schoolreisje middelbare school, dat gevoel. Voor de eerste keer mooie dingen meemaken met een grote groep in een onbekende omgeving en je amper realiseren hoe speciaal het is totdat het alweer voorbij is.

De spanning op de lange reis naar de eerste concertzaal, de opluchting toen we na twee jaar voorbereiding eindelijk op het podium klaar zaten voor het eerste optreden, de verbazing over hoe we na afloop van elk concert als sterren werden behandeld, de foto-sessies en handtekeningen. Maar bovenal het gevoel dat we elke avond begonnen met een sceptische zaal met lauwe reacties op de eerste nummers, die we steeds weer in de loop van het concert zagen ontdooien tot ze bij Phil, Elvis en Michael echt los gingen en op Chinese liedjes enthousiast met ons meeklapten en -zongen.

Gisteravond op de dansvloer van de Paulaner bar, in het exclusieve deel van Shanghai, kwam het er allemaal uit. Zeker toen onze toetseniste Diana het keyboard van de band kaapte en Charles de zangeres de microfoon aftroggelde.

Vandaag trokken we met de bus langs enkele toeristische attracties van Shanghai. Onderweg kregen we steeds instructies van de reisleiders van bus 1, Krijn en Roel alias "Klijn en Loel" wat al snel escaleerde tot "Kleine Loel". Vanaf de beroemde Pearl Tower in Pudong keken we neer op één van de grootste steden ter wereld, het Parijs van het Oosten, met zijn ongelofelijk drukke rivier, mooie boulevards met 19e eeuwse, westerse gebouwen en 20e en 21e eeuwse Chinese wolkenkrabbers.

Vanavond bezochten we het Changzheng Symphonic Wind Orchestra. In een kleine, bomvolle concertzaal luisterden we eerst naar optredens van hun jeugdorkest en groot orkest waarna we 5 van hun beste muzikanten uitnodigden om mee te spelen met ons concert. Het podium was te klein, het slagwerk niet compleet en de piano vals, maar dat mocht de pret niet drukken. De zaal zong, juichte en klapte met ons mee. De Chinese muzikanten keken bij "Against All Odds" alsof ze nog nooit zo'n hoge noten hadden gehoord en toonden na afloop hun waardering op ingetogen wijze: "hoh, hoh!"

Het meest enthousiast waren de meer dan 35 jeugdmuzikanten, van 8 tot 12 jaar oud en hun nog jongere broertjes en zusjes. Als de 21e eeuw de eeuw is van China, dan is het de eeuw van deze Kleine Chineesjes. Ze kennen nog geen angst om hun emoties te tonen en gingen dan ook ongegeneerd uit hun dak. Hopelijk leren ze dat, mede dankzij ons bezoek, nooit meer af.