Tombour-maître

Je zult maar tambour-maître zijn van de eerste Harmonie in de Kènjeroptoch van Zitterd, helemaal vooroplopend, net als het Optochtcomite heeft besloten dat het weer eens tijd wordt voor een nieuwe route.

Zonder Tom-Tom had onze Jean-Pierre de weg nooit gevonden. Het is al lastig genoeg om te zorgen dat het hele korps hem volgt. De onduidelijkheid begon al voor aanvang van de optocht op de Rijksweg Noord toen hij overduidelijk het commando "Op de plaats... Rust!!!" gaf en een groot aantal muzikanten (èn de dirigent!) toch "Ingerukt...Mars!!!" verstonden, waarna ze in Café 't Dortvaat verdwenen.

Toen de Sint Joep uiteindelijk toch de leiding van de optocht op zich had genomen begon de  stress voor onze tambour-maître pas echt.  

"Aan het einde van de Brandstraat draait U linksaf de Begijnenhofstraat in, dus niet zoals gebruikelijk rechtdoor naar Café de Kup. Vervolgens gaat U de Oude Markt op waar U in tegenstelling tot andere jaren niet aan het einde bent gekomen van deze route."

"Vervolg uw route over de Oude Markt tot op de Markt waar U rechtsaf de Limbrichterstraat in slaat, dus nog voordat U bij "Ich en Dich" binnen gaat. Hier zult U de toeschouwers moeten verzoeken zich om te draaien aangezien iedereen verwacht dat de optocht van de andere kant zal komen."

"Kijk na 100 meter niet naar links naar Café de Kup. Neem geen glazen bier aan van luid meezingende café-gangers en blijf rustig doorlopen om te voorkomen dat hier de eerste serieuze opstopping van de optocht ontstaat."

 "Sla na 300 meter links af en ga daarna nogmaals links de Helstraat in. Volg deze weg tot U niet meer verder kunt. Sla daar rechts af richting Plakstraat. Kijk onderweg nog even goed naar links naar het warenhuis, nu het nog kan."

"Volg de Plakstraat en de Putstraat tot op de Markt. U bent nu aangekomen op uw plaats van bestemming."

Wie de jeugd heeft...

Maar liefst 200 kinderen en jeugdigen uit Sittard en omgeving namen tussen 24 Januari en 1 Februari 2015 deel aan het perfect georganiseerde Artamuse Solistenconcours 2015.

In elk van de drie instrumentgroepen Slagwerk, Koper en Hout werd in zeven divisies gestreden om de overwinning. De Sint Joep was in bijna elke van de 21 divisies vertegenwoordigd met in totaal ruim 30 deelnemers! Wekenlang zijn ze door de gedreven muziekleraren van Artamuse klaargestoomd voor dit jaarlijkse hoogtepunt van hun opleiding.

Uiteindelijk was de Paek met 5 divisie winnaars zeer ruim vertegenwoordigd op het erepodium:

Guillaume Strijdhagen won uiterlijk rustig en zelfverzekerd de Startersdivisie Slagwerk op de xylophone met 86 punten, met zijn "Polka en Galop" van Weijmans.

Martijn van der Heijden's zenuwen beletten hem niet om 86 punten te behalen met zijn klarinet in de Jeugddivisie Hout. Hij speelde het Mount Vernon Menuet van Langenus.

Zijn zus Iris verzamelde op hoorn in de 4e Divisie Koper 88 punten met het stuk Legende Rustique van Boucard. Ruim genoeg voor de overwinning.

In de 3e Divisie Hout waren maar liefst 5 van de 11 deelnemers afkomstig van de Sint Joep. Rikke Geelen ging met de overwinning aan de haal met 86 punten voor haar uitvoering op dwarsfluit van het Andante van Mozart.

Haar leeftijdgenoot en buurvrouw op de eerste rij van de Paek, Evelyne Fraats deed goede zaken in de 2e divisie met een vertolking (uit haar hoofd...) van het Scherzo van Casella. Het werd beoordeeld met 91 punten en "Lof der Jury".

Op zondag 1 Februari kwamen alle 21 winnaars tegen elkaar uit in de Grote Finale, in de bomvolle concertzaal van Artamuse in Sittard.  Hier werden Koper, Hout en Slagwerk samengevoegd waardoor er nog slechts 7 winnaars zouden overblijven.

De volle zaal, de spotlights en de extra aandacht van de muziekdocenten die hun pupillen graag zien winnen, waren niet in alle gevallen bevorderlijk voor de gemoedsrust van de jonge deelnemers. De Paek muzikanten deden er nog een schepje bovenop en uiteindelijk mocht Guillaume Strijdhagen naar huis met de overwinning in de Startersdivisie en Rikke Geelen in de 3e divisie.

De jeugdopleiding van de Sint Joep en de professionele begeleiding van de muziekdocenten van Artamuse werpen hun vruchten af. En voor ons als trotse harmonie geldt "Wie de jeugd heeft...."

We've got that China feeling

"Na de Dinner Show afgelopen zondag heb ik dat China gevoel weer terug, net als na afloop van onze reis vorig jaar. Dat gevoel van kameraadschap dat je deelt met mensen met wie je samen iets heel speciaals hebt meegemaakt. We hebben hier iets unieks samen en dat moeten we koesteren."

Aldus dirigent Björn Bus op de repetitie van gisteravond naar aanleiding van de uitverkochte Dinner Show in het Forum Sittard op 30 November.

Voorzitter Carl Maas kwam er ook niet over uit: "Waat höbt geer gedaon ??" De avond zelf had hij met tranen in de ogen gekeken en geluisterd naar de vele jonge en oudere talenten uit "zijn" hermenie. Na afloop van een uitstekend vijf gangen diner met bijbehorende wijnen had hij zich de handen lam geschud van bezoekers uit de "volle" zaal die zo enthusiast waren over alles. Daarna de mailbox vol met complimenten en bedankjes. En hij bleef maar wijzen op het feit dat dit hele plan op eigen initiatief door Leo, Thijs, Yvonne en Björn was opgetuigd, en dat allemaal ondersteund door Math Scheepers.

Het was dan ook een onvergetelijke avond met mooie ensembles, spectaculaire blaasmuziek en een spetterend optreden van Suzan Seegers :

Fanfare for the Common Man
Romance uit de Gadfly Suite 
I know him so well
This is my life 

De Sint Joep Laef!

Kleine Chineesje

Schoolreisje middelbare school, dat gevoel. Voor de eerste keer mooie dingen meemaken met een grote groep in een onbekende omgeving en je amper realiseren hoe speciaal het is totdat het alweer voorbij is.

De spanning op de lange reis naar de eerste concertzaal, de opluchting toen we na twee jaar voorbereiding eindelijk op het podium klaar zaten voor het eerste optreden, de verbazing over hoe we na afloop van elk concert als sterren werden behandeld, de foto-sessies en handtekeningen. Maar bovenal het gevoel dat we elke avond begonnen met een sceptische zaal met lauwe reacties op de eerste nummers, die we steeds weer in de loop van het concert zagen ontdooien tot ze bij Phil, Elvis en Michael echt los gingen en op Chinese liedjes enthousiast met ons meeklapten en -zongen.

Gisteravond op de dansvloer van de Paulaner bar, in het exclusieve deel van Shanghai, kwam het er allemaal uit. Zeker toen onze toetseniste Diana het keyboard van de band kaapte en Charles de zangeres de microfoon aftroggelde.

Vandaag trokken we met de bus langs enkele toeristische attracties van Shanghai. Onderweg kregen we steeds instructies van de reisleiders van bus 1, Krijn en Roel alias "Klijn en Loel" wat al snel escaleerde tot "Kleine Loel". Vanaf de beroemde Pearl Tower in Pudong keken we neer op één van de grootste steden ter wereld, het Parijs van het Oosten, met zijn ongelofelijk drukke rivier, mooie boulevards met 19e eeuwse, westerse gebouwen en 20e en 21e eeuwse Chinese wolkenkrabbers.

Vanavond bezochten we het Changzheng Symphonic Wind Orchestra. In een kleine, bomvolle concertzaal luisterden we eerst naar optredens van hun jeugdorkest en groot orkest waarna we 5 van hun beste muzikanten uitnodigden om mee te spelen met ons concert. Het podium was te klein, het slagwerk niet compleet en de piano vals, maar dat mocht de pret niet drukken. De zaal zong, juichte en klapte met ons mee. De Chinese muzikanten keken bij "Against All Odds" alsof ze nog nooit zo'n hoge noten hadden gehoord en toonden na afloop hun waardering op ingetogen wijze: "hoh, hoh!"

Het meest enthousiast waren de meer dan 35 jeugdmuzikanten, van 8 tot 12 jaar oud en hun nog jongere broertjes en zusjes. Als de 21e eeuw de eeuw is van China, dan is het de eeuw van deze Kleine Chineesjes. Ze kennen nog geen angst om hun emoties te tonen en gingen dan ook ongegeneerd uit hun dak. Hopelijk leren ze dat, mede dankzij ons bezoek, nooit meer af.

Onderwerp leeg

Woorden schieten te kort om de sfeer in deze club weer te geven na de geweldige ervaringen van deze week.

Cultuuruitwisseling

Het hogere doel van deze reis is wat David Shen betreft de uitwisseling van cultuur tussen East and West. Dat is niet niks. Maar hoe kom je er achter of we daar een beetje in slagen?

Hoeveel Chinese cultuur hebben wij deze week opgesnoven? We hebben geen kunst gezien en geen concerten bezocht. Zo veel mogelijkheden daartoe zijn er ook niet. Cultuur is in China nog alleen voor de rijkste paar % van de samenleving (een miljoen of dertig...) De rest is bezig met een dak boven het hoofd en eten op tafel.

Wat we wel gezien hebben is het China van nu. Groot en grijs. Zelfs de ultramoderne hoge snelheidstreinen die langs de autobaan razen zijn grijs in plaats van geel-blauw of rood. Het zijn dan ook geen Fyra's, daar gaan ze veel te hard voor.

Het China van nu, met een volk dat door haar recente geschiedenis een beetje op haar hoede is voor alles en iedereen. Dat eerst de kat uit de boom kijkt voor ze vriendelijkheid of enthousiasme toont. Dat keihard werkt en gewend is haar eigen broek op te houden.

Het China van nu, met een volk dat trots is op haar historie en diversiteit. Dat andere huidskleuren nog vooral beschouwt als een attractie in plaats van een bedreiging. Al zou dit de enige culturele les zijn die wij mee terugnemen dan was de helft van het hogere doel al geslaagd. ("zodra ik in Sittard een neger door de stad zie lopen ga ik ook met hem op de foto")

Een volk dat heeft leren leven met de vele regeltjes waarmee de Partij probeert alles onder controle te houden. In de grote zaal van de Xuzhou Concert Hall gelden zeer strikte gedragsregels. En er is veel bewaking aanwezig om in te grijpen als het nodig is. Geen eten, drank, foto's, video's en telefoons. Schreeuwende kinderen worden meteen verwijderd uit de zaal. En vooral, NIET klappen of juichen totdat de artiesten klaar zijn met het nummer. De eerste avond kostte het Björn dus nogal wat moeite om ze te laten meeklappen met de Radetsky Mars. De tweede avond werd de controle op naleving van de regels op ons uitdrukkelijk verzoek dan ook versoepeld.

Dit Chinese volk worstelt zich stap voor stap los en ontdekt dat het leven meer is dan werk en handel. Daaraan hebben wij de afgelopen dagen ons steentje bijgedragen.

Het laatste concert, vanavond in Xuzhou Concert Hall ging het dak eraf. Onze "Chief Conductor" liet zich van zijn sterkste kant zien. De emotie die hoort bij goede muziek vloog over het podium. De spanning van de eerste concerten was eraf en alles stond in het teken van genieten. Van de muziek, van de geweldige zaal en van de unieke kans om hier te mogen spelen. De Chinezen zullen zonder twijfel verbaasd zijn geweest over zijn geswing en gespring op de bok, maar de vonken sloegen over, zowel naar het orkest als naar de zaal. Regelmatig stapte hij opzij om ons onze eigen gang te laten gaan zodat we niet anders konden dan naar elkaars tempo te luisteren. Less is more.

Voor het eerst kregen we de zaal aan het zingen in de Zugabe op het Chinese folklore lied "Song and Smile".

De bloemen voor de dirigent werden onder luide instemming van orkest en zaal door Björn persoonlijk afgeleverd bij de jongste solist van vanavond, Robin Kauhl (15) die een dikke week geleden nooit eerder een solo had gespeeld en toen ook nog niet wist dat hij deze solo in China vier keer mocht gaan spelen (met de ogen dicht).

Meteen na afloop gingen we met de instrumenten de zaal in om met wel honderd Chinezen één voor één op de foto te gaan. Voor hen hebben we de andere helft van het hogere doel bereikt, ze hebben vanavond genoten van westerse muziek met heel hun hart.

Bij het diner later op de avond nam Björn kort het woord en gaf eerlijk toe dat de emoties van het laatste concert hem nog steeds door de keel gierden. De brok in zijn keel kon hij maar net verbergen toen hij zei hoe trots hij is op dit orkest. Dank voor de solisten en als laatste, onder daverend applaus, dank voor de man die elke avond fier op het podium, in vol ornaat, de vaan heeft bewaakt van de beste harmonie van Ma'anshan en Xuzhou: Luc Laudy.

Zugabe!

Tijdens de busreis naar Xuzhou hebben we flink de tijd om bij te slapen en het Chinese landschap te bekijken. Hier geen nieuwbouw maar honderden kilometers van arme dorpjes met kleinschalige landbouw. Nauwelijks tractoren, veel handwerk. Oogst laten drogen op een groot zeil op de grond, in de zon. Droge, schrale grond waar weinig aan valt te verdienen. Uit dit soort omgevingen moet Mao zijn eerste aanhangers hebben verzameld voor de Culturele Revolutie van 1966 die China zo ingrijpend heeft veranderd. De landarbeiders eisten hun deel op en Mao beloofde dat iedereen gelijk was. Maar zoals we deze week zelf van dichtbij kunnen zien; sommigen zijn hier inmiddels veel meer gelijk dan anderen. Je kunt je amper een land bedenken waar de verschillen tussen arm en rijk zo groot zijn en waar kapitalisme zo extreem wordt uitgeoefend, zij het altijd alleen met goedkeuring van de partij.

Na 6 uur dutten en rondkijken komen we aan in weer een grote stad, Xuzhou. Na inchecken in het hotel gaan we naar de geweldig mooie concertzaal waar we die avond zullen spelen. Bij de repetities is er lichte paniek in de slagwerksectie omdat er geen high-hats bij het ingehuurde nagelnieuwe drumstel blijken te zitten. Dat probleem is gelukkig 5 minuten voor het concert opgelost. Tijd zat...

De akoestiek is geweldig in deze zaal met meer dan 1000 zitplaatsen. In zo'n mooie zaal heeft de Paek nog nooit gespeeld en we zullen flink ons best moeten doen om ooit nog in zo'n mooie zaal te kunnen spelen. Jammer genoeg is de zaal verre van vol, dus we beginnen een beetje teleurgesteld. Niettemin spelen we ons beste concert tot nu toe en krijgen we het publiek weer helemaal los. Bescheiden fluiten en joelen, plaatselijk staande ovaties en de Chinese variant van "Zugabe" (vraag me niet naar de details...) . Natuurlijk weer gevolgd door uitgebreide "photoshoots". De directeur van het theater komt achteraf zijn excuses aanbieden voor de lage opkomst. Dat kwam doordat het buiten vandaag nogal koud was, zei hij... en...morgen zou het weer beter worden. Heel speciaal...We zijn benieuwd...

We houden toch een heel positief gevoel over aan het concert omdat het zo lekker liep. De enige dissonant was de eigenwijze demper van PeeJee die na de eerste noot van zijn solo toch spontaan besloot dat hij zich op de grond beter thuis voelde...Shit happens, even in China.